در سال 1302 هجری شمسی، نیروی دریایی ایران بهطور رسمی تأسیس شد و دانشجویانی در سال 1306 جهت تحصیل علوم دریایی به ایتالیا اعزام گردیده و سفارش ساخت چند فروند ناو به ایتالیا داده شد.
در سال 1311 ناوهای اول ببر، پلنگ، سیمرغ و کرکس تحت فرماندهی ناخدا بایندر از طریق کانال سوئز، دریای سرخ، اقیانوس هند و دریای عمان عازم خلیج فارس شدند و در 14 آبان 1311 در بوشهر لنگر انداختند. همچنین با خرید یک حوض شناور 6000 تنی جهت تعمیرات زیرآبی و ایجاد آموزشگاه درجهداری و پایگاههای دریایی؛ نیروی دریایی یکانهای خود در دریای مازندران را توسعه داد.
تا قبل از جنگ جهانی دوم، نیروی دریایی ایران در شمال کشور دارای تعمیرگاه و ناوچههای بابلسر، سفیدرود، گرگان، نهنگ، رامسر، نوشهر و شهسوار و قایقهای کوچک آتش نشانی بود و در جنوب کشور دارای ستاد فرماندهی، آموزشگاه مهناوی، کشتی یدکبر، حوض شناور، تعمیرگاه ثابت و متحرک، دو فروند نفتکش، بنگاه فانوسهای دریایی، مرکز تدارکات بنادر و اداره بندری بندر شاهپور سابق و ناوهای ببر، پلنگ، شهباز، سیمرغ، کرکس، شاهرخ، دو گروهان نیروی آبخاکی، ناوچههای شاهین، چلچله، کارون، کهف و ناوچههای راهنما و ناوچههای شماره یک تا 10 بود.
در سوم شهریور 1320 در یورش متفقین به ایران، نیروی دریایی مقاومت قهرمانانهای ازخود نشان داد که منجر به غرق شدن ناوهای ببر و پلنگ وتعدادی از ناوچهها و شهادت دریابان بایندر فرمانده نیروی دریایی و 600 نفر از افسران، درجه داران و ناویان شد.
در سال 1325 بعد از جنگ جهانی دوم و ملاقات سران متفقین در تهران و شناسایی ایران بهعنوان پل پیروزی، دو فروند ناو بهمنظور غرامت ناوهای ببر و پلنگ به ایران داده شد و نیروی دریایی ایران با داشتن ناوهای شاهرخ،شهباز، سیمرغ، کرکس و چند فروند یدککش به همراه باقی مانده کارکنان، مجدداً پا گرفت. با افزایش درآمدهای نفتی ایران و عضو شدن ایران در پیمان سنتو، پاسداری از خلیج فارس و دریای عمان وشمال اقیانوس هند به ایران سپرده شد. نیروی دریایی به سرعت توسعه یافت و دانشجویان دریایی به اقصی نقاط دنیا اعزام شدند.
در دهه های 40 و 50 نیروی دریایی ایران دارای سه فروند ناوشکن سنگین موشکانداز، هوادریا متشکل از بالگردهای ضد سطحی، ضد زیر دریایی، مین روب و هواناوهای پیشرفته، ناوهای مین روب، دوازده فروند ناوچه موشکانداز، ناوگان عظیم آبخاکی و لجستیکی و پایگاههای عمده در بندرعباس، بوشهر، خارک، چابهار و خرمشهر شده و به تشکیل یکانهای تفنگدار و تکاور دریایی اقدام و مراکز آموزشی در سواحل دریای مازندران ایجاد و بزرگترین مرکز کارخانجات و تعمیرات کشتی با حوضهای خشک وشناور در بندر عباس ایجاد شد.
نیروی دریایی ارتش پس از انقلاب اسلامی
با پیروزی انقلاب اسلامی در 22 بهمن 1357، تحول عظیمی در نیروی دریایی ایجاد و در راستای خودکفایی آموزشی، اعزام دانشجو بهصورت همگانی به خارج از کشور متوقف و دانشگاه علوم دریایی امام خمینی(ره) با چهار دانشکده ناوبری و فرماندهی کشتی، مهندسی برق و الکترونیک و مخابرات دریایی، مهندسی مکانیک دریایی و رشته مدیرت و کمیسر دریایی تأسیس شد.
مراکز آموزشهای تخصصی نیز در انزلی و رشت توسعه یافتند و دانشکده فرماندهی و ستاد نیروی دریایی پا گرفت.
با شروع جنگ تحمیلی، نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران هرگز در مقابل تهاجم نیروهای عراق غافلگیر نشدند بلکه در هفتم آذر ماه 1359 با عملیات بزرگ شناور رزمی عراق و انهدام سکوهای نفتی البکر و الامیه و محاصره کامل دریایی بنادر بصره، فاو و ام القصر و محروم نمودن کامل و تا پایان جنگ به نبرد با هواپیما و بالگردهای دشمن در دریا پرداخت و در مدت هشت سال جنگ تحمیلی، نیروی دریایی 10 هزار فروند کشتی تجاری را به بنادر ایران اسکورت نمود که در این بین تنها چند صد فروند آنها مورد اصابت موشکهای هواپیمای دشمن قرار گرفتند که کارنامه بسیار درخشانی در جنگهای دریایی قلمداد میشود و از سویی امنیت خطوط مواصلات دریایی خلیج فارس، دریای عمان و شمال اقیانوس هند را همواره برقرار نمود.
در 29 فروردین 1367، ناوگان نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایران در نبردی نابرابر با نیروهای دریایی و هوایی آمریکا در خلیج فارس شرکت نمود که هر چند به غرق شدن ناوشکن سهند و ناوچه جوشن انجامید ولی ضرباتی که نیروی دریایی آمریکا متحمل گردید(از جمله اصابت مین به ناوشکن ساموئل بی رابرتز، غرق شدن یک فروند کشتی لجستیکی و سرنگونی یک فروند بالگرد آمریکایی) در نبردهای منطقهای کم سابقه بوده است.